Berusting... Anderlecht-fans gaan niet meer op de barricades staan
Een berichtje gisteren na de eerste helft in Anderlecht-Club Brugge: "In mijn tijd hadden ze het kot nu al afgebroken en het hoofd van Herman geëist", aldus iemand van het 'ancien régime' van paars-wit. Het protest wordt tegenwoordig op sociale media gevoerd, niet meer in het stadion.
Je hebt zo soms nog eens dat er gerevolteerd wordt en dat er fluitconcerten klinken in het Astridpark. Maar de supporters hebben een soort van berusting over zich gekregen. En dat lijkt het ergste wat een club kan overkomen. "We zien het al jaren achteruit gaan. We dachten dat het met Coucke beter ging worden, maar nu draait het allemaal om geld", klonk het gisterenavond.
Na zo'n eerste helft waren de spelers tien jaar geleden inderdaad onder de grasmat moeten kruipen richting spelerstunnel, want 'Het Park' had het nooit gepikt. "Anderlecht is dood", pikten we na de match op. En: "Bolasie en Verschaeren, de rest is brol". Zo bleef het maar doorgaan: "'t Is elke week hetzelfde".
Anderlecht is Anderlecht niet meer als ook de supporters de handdoek werpen. "Europees? Ik denk het niet!", was nog een veelgehoorde. Op Twitter waren de commentaren wel niet van de poes en als Michael Verschueren en Marc Coucke al hun meldingen bekeken hebben, zitten ze vandaag nog met rooie oren.
Maar dat is vanuit de anonimiteit achter het scherm, in het stadion heerst veelal gelatenheid. De trots die ze hadden toen er elk seizoen wel sterren rondliepen aan wie ze zich konden optrekken, is voorbij. Ja, een Verschaeren - gelukkig is die er nog - maar 't is ook maar een pleister op een houten been.
Dat Anderlecht nog tot twee uur voor de match tickets had voor een confrontatie met Club Brugge was al veelzeggend. Ook dat er nog weinig voeling is binnen de club met de gevoeligheden in het voetbal was toch wel pijnlijk. 'Seven Nations Army' - zowat het lijflied van Club Brugge - draaien tijdens de rust, is niet echt slim...
Johan Walckiers
