Recht uit het hart: Roeselare-icoon Wouter Biebauw schrijft gevoelens neer: "Vastgesteld dat iemand een verpletterende verantwoordelijkheid heeft in malaise
Als je aan KSV Roeselare denkt, denk je aan Wouter Biebauw. De doelman bleef de club tien jaar trouw in goede en kwade dagen. Maar nu is er een eind aan gekomen, zonder dat hij er iets aan kan doen. De frustraties schreef hij neer op zijn Facebook.
Ongeloof........
Waar moet ik beginnen...
Sowieso met de mensen te bedanken die me in al die jaren gesteund hebben bij KSVR.
Bedankt aan mijn familie, bedankt aan alle supporters, bedankt medespelers, bedankt trainers, bedankt kinesisten en verzorgers met speciale vermelding Baptist Blancke, Andy Degryse Leen Lavens en Christophe Lenoir, bedankt Gudrun Vlamynck voor het overheerlijke eten, bedankt Virginie Verpoucke Ducasteele voor de kledij, bedankt Davy Cappelle om de spelers altijd te helpen, bedankt Evert André Stroobant, bedankt Jozef, bedankt Brecht Descheemaker om onze veldjes te verzorgen, bedankt aan degene die ik nog vergeten te vermelden ben......
Speciale dank aan de voorzitter Yves Olivier, toptrainer en mens Karel Fraeye en mijn keepertrainer, steun en vriend Virgil Nancy De Windt
We waren 1 familie en zijn jammerlijk uit elkaar getrokken. Misschien uit het oog maar zeker niet uit het hart !
Hoe is het zo ver kunnen komen.....
We stonden eind vorig seizoen aan de afgrond, na 2 zeer moeilijke jaren. De club werd verleid en overhaald, door iemand uit de streek dan nog, om mee te stappen in een project ksvr 2.0....
In plaats van ons weg te sturen van de afgrond, hebben ze ons volle gas de afgrond doen inrijden...
Om dan te moeten vaststellen dat iemand, mijn inziens met een VERPLETTERENDE verantwoordelijkheid in gans de malaise, zichzelf direct in een slachtofferrol steekt... Opnieuw ongeloof....
Waar was je toen het huis de laatste weken in brand stond? Waar was je toen de trainersstaf en spelers aangaven dat het vierkant draaide? Wie sprak namens de investeerders? Wie heeft het bestuur overtuigd? Wie ...?
Mijn hart bloedt voor de vele supporters, spelers en jeugdspelers, trainers en jeugdtrainers, medewerkers, vrijwilligers, bestuur,... en uiteraard hun families. Zoveel families geëngageerd in een verhaal gebaseerd op lucht... Wie doet nu zoiets...
Hopelijk komt de waarheid ooit naar boven en weten we wie welke rol gespeeld heeft...
Ik wil afsluiten met te benadrukken dat ik DANKBAAR ben dat ik 10 jaar de mooiste job ter wereld heb mogen uitoefenen bij KSV Roeselare. 10 seizoenen lang hebben ze me alle kansen gegeven. Ik heb dat vertrouwen altijd proberen waarmaken en met een groot hart voor de club mijn verantwoordelijkheid proberen op te nemen.
Mijn persoonlijke toekomst is ongekend en daar denk ik momenteel niet aan. Eerst heb ik tijd nodig om te bekomen van deze nachtmerrie.
Ik hoop dat de club op een bepaald moment kan terugkomen en op een gezonde manier kan werken aan de weg naar boven. Wie weet komen we elkaar dan nog terug tegen.
Johan Walckiers
