Vandenhaute geeft tekst en uitleg na heisa met aandeelhouders: "Ik heb een verscheurd Anderlecht aangetroffen"

Wouter Vandenhaute en Karel Van Eetvelt willen RSC Anderlecht terug naar de Belgische top loodsen. De topmannen krijgen echter af te rekenen met tal van obstakels op hun weg. Zelfs de aandeelhouders werken niet mee.

Eerst de situatie nog eventjes kaderen. Marc Coucke heeft - met de steun van onder anderen Wouter Vandenhaute en Vincent Kompany - het plan opgevat om een kapitaalverhoging door te voeren. Op die manier kan paars-wit de schuldenberg (deels) opvullen. 

Enig probleem: de minderheidsaandeelhouders. Sommige investeerders - de meesten zitten al sinds jaar en dag in het Astridpark - zagen hun macht en zeggenschap de voorbije jaren zienderogen dalen. Met de kapitaalverhoging zijn hun aandelen ook plots een pak minder waard. 

Zo besliste Johan Beerlandt vorige week om uit de Raad van Bestuur te stappen. De sterke man van bouwbedrijf Besix deed dat overigens met alle toeters en bellen. De interne extrasportieve keuken van Anderlecht lag op straat. 

“Bij mijn aankomst heb ik een verscheurde club aangetroffen”, windt Wouter Vandenhaute er in Het Laatste Nieuws geen doekjes om. “Dat was het geval op financieel én sportief vlak. Anderlecht heeft altijd gewonnen. De mensen rond de club zijn dat gewend geraakt. Dat gebeurt nu even niet meer en dat zorgt voor frustratie en woede.”

Er ligt een herstelplan van zeventig miljoen euro op tafel. Dat is goedgekeurd, maar het is wachten op de kapitaalverhoging. Dat heb ik zelf niet in de hand - Wouter Vandenhaute

“Ik was op voorhand op de hoogte van de spanningen tussen de aandeelhouders”, gaat de voorzitter van Anderlecht verder. “Ik heb er dan ook alles aan gedaan om tot een overleg te komen. Ik was én ben ervan overtuigd dat we uiteindelijk de rangen zullen sluiten.”

Met de huidige financiële situatie is dan ook niemand gediend. “Er ligt een herstelplan van zeventig miljoen euro op tafel. Dat is goedgekeurd, maar het is wachten op de kapitaalverhoging. Dat heb ik zelf niet in de hand.”

Manuel Gonzalez