What you see is what you get: 17-jarige Aster Vranckx heerlijk ongedwongen

Weet u hoeveel spelers er uit eigen vrije wil na een slechte match naar de pers komen? Het percentage ligt onder de vijf procent. Toen Aster Vranckx door de verzamelde pers werd aangevraagd na zijn misser tegen KV Oostende kwam hij zonder morren opdagen. Een rariteit.

Je zou het maar eens moeten proberen bij pakweg Anderlecht. Daar moet je al veel geluk hebben dat een speler die een heel goeie match speelde of twee keer scoorde, zich laat zien. Laat staan dat er één zou verschijnen die net een kolossale misser op zijn conto staan had.

Dus niet Vranckx. Een navraag bij mensen die hem goed kennen leert dat hij gewoon zo is: heerlijk ongedwongen. Ze zijn nochtans niet met weinig, de tieners die kapsones kregen nadat ze zo werden opgehemeld. Maar Vranckx blijft gewoon met beide voeten op de grond staan. "Ik laat mijn hoofd niet gek maken!", zei hij na de match. En dat meent hij.

Vranckx neemt zijn verantwoordelijkheid op en naast het veld. Zo is hij altijd geweest. Soms zelfs iets te veel, dat hij zich persoonlijk een verlies verwijt terwijl hij eigenlijk niet zo slecht was. Maar hij is zelfbewust. Het blijft niet 'plakken', klinkt het bij vrienden en ploegmaats. Hij weet dat hij had moeten scoren, maar dat kan hij een plaats geven.

"Zoals je hem nu ziet, is hij ook!" What you see is what you get. Het is ontwapenend verfrissend in een wereld waarin mensen toch soms wel heel losjes met de waarheid omgaan. 

Johan Walckiers