🎥 De festiviteiten bij Union worden geleid door... speler die amper in actie kwam (maar heel populair is)

Het was een uitgelaten avond voor Union Saint-Gilloise, en niemand vierde vuriger mee dan Guillaume François. Terwijl de kampioenenbus koers zette naar het Van Meenenplein, stond de 34-jarige rechtsback al op de voorgrond om de feestvreugde aan te wakkeren.

Op het dak van de spelersbus, tussen dansende ploegmaats en zingende fans, nam hij de rol van ceremoniemeester zonder aarzelen op zich. Op het stadhuis van Sint-Gillis, waar de selectie kort na het laatste fluitsignaal arriveerde, was François een van de eerste die de microfoon greep.

Terwijl coach Pocognoli trots de kampioenentrofee in de lucht stak, zweepte François zijn ploegmaats én de aanwezige fans op tot gezangen die tot ver buiten het plein weerklonken. De supporters lieten zich niet onbetuigd: “Gui-llaume! Gui-llaume!” rolde meermaals als een golf over het Van Meenenplein.

Opmerkelijk is dat François dit seizoen nauwelijks minuten maakte. Slechts drie officiële wedstrijden speelde hij mee, maar zijn impact op de groep is des te groter. Achter de schermen is hij een onmisbare schakel: een mentor voor de jongeren, verlengstuk van de staf en bovenal sfeermaker pur sang. Tijdens trainingen, in de kleedkamer of zoals nu op een kampioenenviering – zijn stem is altijd te horen.

Het is geen toeval dat spelers als Castro-Montes, Sadiki en topschutter David François opzochten tijdens het feestgedruis.  In stille weken, na moeilijke matchen, was hij vaak de eerste die de kopjes weer recht kreeg.

De festiviteiten kregen hun climax toen de spelers de kampioenentrofee toonden aan de duizenden fans op het volgelopen plein. Vuurwerk kleurde de lucht, het clublied schalde over de boxen.

Hoewel zijn sportieve rol beperkt was, bewees Guillaume François dat je geen basisplaats nodig hebt om van goudwaarde te zijn. Op dit historische moment, de eerste titel sinds 1935, was hij het gezicht van de vreugde, de leider van het feest, de man die het hart van Union liet kloppen op de tonen van triomf.

Johan Walckiers