En ineens doet Westerlo miljoenentransfers van dubbele cijfers... Hoe is dat zo gekomen en kan het blijven duren?

Toen de Turkse zakenman Oktay Ercan in 2019 KVC Westerlo overnam, stond zijn motto vast: een echte transformatie van de club, met behoud van de familiebanden die Westerlo typeerden. De sportieve ambities zijn nog niet ingevuld, maar naast het veld lijkt alles zowaar op een topclub in spe.

Samen met zijn rechterhand Hasan Cetinkaya, voormalig manager bij Fenerbahçe, formuleerde hij het ‘KVC Westerlo 2024’-plan – een strategische blauwdruk voor duurzame groei. Financieel is dat allesbehalve een holle ambitie gebleven. Ercan pompte de voorbije jaren al herhaaldelijk kapitaal in de club: een eerste injectie van bijna 18 miljoen euro in 2022, gevolgd door nog eens 15 miljoen in 2023. Juli jongstleden volgde nog eens 13 miljoen.

Geld is geen probleem

In totaal pompte hij al 46 miljoen euro in de club. Die middelen gingen onder meer naar stadionrenovaties, een state-of-the-art trainingscomplex en de versterking van de spelersgroep. De realiteit is even transparant als ambitieus: Westerlo bokste recent een verlies van meer dan 22 miljoen euro in het seizoen 2023-2024.

Het totale cumulatieve verlies tikt dicht aan bij de 60 miljoen. Toch blijft Ercan bereid structureel te investeren, tot de basis stabiel staat. Die langetermijnaanpak wordt ook door Cetinkaya benadrukt: “Wij willen laten zien dat een gemeente als Westerlo grote doelen kan bereiken, in België én in Europa."

Of die ambities louter retoriek zijn? Westerlo wil ook goud maken van hun eigen toekomst. De vergunning voor de renovatie van de tribune, plannen voor een multifunctioneel stadioncomplex met horeca, kantoren en ruimtes voor evenementen: het toont een visie die verder gaat dan sportieve successen.

Kwetsbaar model

Toch blijft het evenwicht fragiel. Westerlo zit in de gevarenzone van de financiële regels; met een Squad Spend Ratio van meer dan 100 % moet het salarispakket dringend omlaag of de inkomsten substantieel omhoog. Met andere woorden: zonder de financiële inbreng van de eigenaar was het allang gedaan. De realistische doelstellingen en stabiele bestuurscultuur maken dat scenario acceptabel, maar het toont ook de kwetsbaarheid van het model.

Toch is er hoop. De verkoop van spelers zoals Stassin en Madsen bracht al 14 miljoen euro in het laatje. Ook was er al de recordtransfer van Lyle Foster voor 11 miljoen. En nog steeds wordt verwacht dat Bryan Reynolds, Griffin Grow, Dogucan Haspolat, Sayyadmanesh en anderen concrete marktkansen oproepen.

Een sprekend voorbeeld van die aanpak is Matija Frigan. Westerlo legde twee jaar geleden 5,5 miljoen euro op tafel voor de Kroatische spits – een stevige investering voor een club van hun omvang. Nu is hij op weg naar Parma voor een bedrag rond de 10 miljoen euro. Het toont dat de Turken niet bang zijn om risico’s te nemen in spelers waarin ze geloven. En dat loont.

In een competitie waar clubs structureel overleven dankzij transfers, is de Turkse strategie van Westerlo uniek: grote infrastructuurinvesteringen én sportieve ambities combineren. Al moet dat laatste nog volgen. De Turken regeren met strenge hand in het Kuipje, maar moeten het juiste recept om de top te bestormen wel nog vinden. De vraag is: kan dat wel met het kleine achterland in de Kempen?

Johan Walckiers