Marc Coucke (weer) aan zet in schaakspel dat nu al zeven jaar duurt: hij zal zelf de touwtjes in handen moeten nemen

We hebben een zoveelste plotwending in de soap die Anderlecht geworden is. Twee hanen op één erf, dat werkte dus niet en dat was te voorspellen. Marc Coucke en Wouter Vandenhaute konden al jaren met moeite door één deur. Maar wat nu meneer Coucke?

Het is onrustig bij Anderlecht, en dat is nog zacht uitgedrukt. Wouter Vandenhaute die zijn mandaat ter beschikking stelt, lijkt een overwinning voor de supporters, maar in de realiteit is het slechts een tussenstation in een veel groter machtsspel.

Marc Coucke staat nu in het middelpunt van de storm. Hij heeft eindelijk (weer) de sleutel in handen om de club naar zijn hand te zetten, maar het gevaar is dat hij zelf het volgende doelwit wordt als de resultaten niet snel volgen. Want momenteel is de enige optie die op tafel ligt dat Coucke zelf het voorzittersschap opneemt. Als er geen drievierde meerderheid komt om Vandenhaute te laten gaan als voorzitter tenminste. Dan kan er nog een nieuwe voorzitter komen, maar die moet dan wel uit de Raad van Bestuur komen.

Verkoop Dolberg enkel olie op het vuur

De frustratie van de fans is diepgeworteld. Al jaren worden ze door rivaliserende supporters uitgelachen, en elk seizoen zonder prijzen is een nieuw hoofdstuk in dat pijnlijke verhaal. Het vertrek van Kasper Dolberg, voor velen de enige speler in de kern die nog het échte Anderlecht-DNA belichaamde, zal die wonde alleen maar dieper maken.

De gedachte dat ze een heel seizoen naar Luis Vázquez moeten kijken, werkt als olie op het vuur. De onrust bij de achterban zal niet wegebben, integendeel. Wat er op het hoogste niveau van de club gebeurt, is echter vrijwel ongezien in het Belgische voetbal. Als de fundering niet stevig staat, hoe moet daar dan in godsnaam op gebouwd worden?

Hoe is Club Brugge zo groot geworden de laatste tien jaar? Bart Verhaeghe spendeerde zijn eerste jaren om alles op punt te zetten. De juiste pionnen zoeken en ze vertrouwen geven. Dat proberen ze bij Anderlecht ook telkens, maar het verschil in visie leidde te veel tot compromissen. Noch vis, noch vlees.

En dan zijn er nog de sportieve vragen. Olivier Renard en Besnik Hasi lijken voorlopig buiten schot te blijven. De supporters hebben wel kritiek, maar ze worden nog niet buiten gescandeerd, en het lijkt erop dat Coucke de sportieve lijn van zijn tandem voorlopig wil behouden. Maar wat als de sportieve resultaten opnieuw tegenvallen? Hoe lang blijft dat schild dan overeind?

Wat met de aandelen en wie als voorzitter?

Ook het financiële plaatje hangt als een schaduw boven het Lotto Park. Coucke kan proberen de aandelen van Vandenhaute en Duyck zelf op te kopen, maar dat zou opnieuw een stevige investering vragen. Of hij kan op zoek gaan naar een buitenlandse partner met diepe zakken om paars-wit eindelijk opnieuw structurele stabiliteit te geven. Die zoektocht wordt cruciaal om het sportieve en financiële fundament te verstevigen.

En wat als er vrijdag wel een drievierde meerderheid wordt gevonden om Vandenhaute te laten gaan? Dan kan Coucke een nieuwe voorzitter aanstellen. De naam Michael Verschueren zingt steeds luider rond in de wandelgangen. Zijn hernieuwde vriendschap met Coucke maakt hem de meest logische kandidaat om de voorzittershamer over te nemen, mocht Coucke zelf niet opnieuw in die rol willen stappen. Maar is dat voldoende om de fans opnieuw mee te krijgen? De achterban wil meer dan symboliek; ze willen visie, duidelijkheid en vooral resultaten.

Dit is het moment van de waarheid. Coucke moet een masterplan op tafel leggen, één dat niet alleen de interne machtsstrijd beslecht, maar ook de club sportief en financieel weer naar de top loodst. Doet hij dat niet, dan dreigt de soap rond Anderlecht eindeloos door te gaan. En met elke nederlaag, elke teleurstelling, zal de roep om verandering alleen maar luider worden.

Johan Walckiers