Adriano Bertaccini was 'een gamin de merde': "Ik hield mijn hart vast toen Mazzu bij STVV tekende"

Adriano Bertaccini (25) is weer fit na zijn knieoperatie en kan dit weekend mogelijk zijn rentree maken tegen zijn ex-club STVV. De Anderlecht-spits werkte de voorbije maanden hard aan zijn herstel en kreeg daarbij veel steun van zijn oudere broer Paolino (27). 

De twee hebben samen een bijzonder voetbalparcours afgelegd, met passages bij onder meer Charleroi, Standard, Club Brugge, Genk en Deinze. De broers golden in hun jeugdjaren als twee grote talenten. Toen Paolino op zijn 16de de overstap maakte van Club Brugge naar Genk, mocht Adriano mee. 

"Ik heb bij Genk zelfs even mogen proeven van de Jupiler Pro League, maar onder Peter Maes werd het een hel. Adriano bleef wel prof bij Genk, tot Felice Mazzu hem op een dag niet meer in de plannen opnam", vertelt Paolino in Het Nieuwsblad.

Ironisch genoeg kruisten hun paden jaren later opnieuw met Mazzu, toen Adriano bij STVV onder zijn leiding een topseizoen beleefde. “Toen Felice bij Sint-Truiden tekende, hield ik mijn hart vast", lacht Paolino. “Maar hij had snel door dat Adriano niet meer dezelfde jongen was als vroeger. Ze hebben elkaar echt gevonden op Stayen.”

Bertaccini werd heel snel kwaad in zijn jeugd

Want dat Bertaccini vroeger niet de makkelijkste was, mag gezegd worden. Hij stond bekend als een jongen met veel temperament – een beetje zoals Benito Raman in zijn jonge jaren. “De adrenaline deed af en toe een zekering in zijn hoofd springen", vertelt Paolino. “Adri zei zelf dat hij ‘un gamin de merde’ was, maar dat is overdreven. Hij was gewoon snel kwaad, vooral na een nederlaag. Dan spraken we thuis twee dagen niet tegen elkaar.”

Vandaag is dat ‘rotkarakter’ helemaal verdwenen. “Adriano is een pak volwassener geworden", besluit Paolino. “Hij weet nu wat hij wil, hij werkt hard en heeft geleerd om zijn emoties te controleren. Dat zie je ook aan zijn prestaties: hij straalt rust en maturiteit uit. Het beeld van de ongeleid projectiel hoort voorgoed tot het verleden.”

Johan Walckiers