De grootste fout die Wouter Vandenhaute bij Anderlecht beging en die uiteindelijk zijn ondergang inluidde

Met de verkoop van zijn aandelen aan RSC Anderlecht is het hoofdstuk Wouter Vandenhaute nu definitief afgesloten. Zijn vertrek verandert weinig aan het dagelijkse bestuur, maar symbolisch betekent het veel. De man die zich jarenlang profileerde als de redder van paars-wit, is nu opnieuw gewoon fan.

Daarmee komt een tijdperk ten einde waarin één figuur de richting van de club grotendeels bepaalde. Vandenhaute nam in 2021 het roer over met oprechte bedoelingen. Hij wilde Anderlecht weer groot maken, terugbrengen naar de waarden en de uitstraling die de club decennialang kenmerkten.

Geen ruimte voor tegenspraak

Maar zijn visie was er één die hij niet wilde delen. Hij had het beste voor met Anderlecht, maar enkel volgens zijn eigen idee van wat dat betekende. Daardoor ontstond een systeem waarin weinig ruimte was voor tegenspraak of samenwerking.

De voormalige journalist en succesvolle ondernemer geloofde sterk in zijn eigen methode. Wat in de zakenwereld werkte, moest volgens hem ook in het voetbal kunnen werken. Alleen bleek het voetbalbedrijf een andere dynamiek te hebben. Zijn drang om te controleren, te sturen en te beslissen zonder overleg leidde tot wrevel binnen de club.

Zijn gebrek aan zelfkritiek werd een structureel probleem. Wanneer beslissingen verkeerd uitpakten, wees Vandenhaute zelden naar zichzelf. Hij bleef overtuigd dat zijn plan op lange termijn zou renderen, ook al wezen de resultaten en de interne sfeer op het tegendeel. Die koppigheid maakte het moeilijk voor medewerkers om zich gehoord of gewaardeerd te voelen.

Samenwerking en duidelijkheid onder Bornauw

Kenneth Bornauw, de huidige CEO die na Vandenhaute’s vertrek terugkeerde naar Anderlecht, had dat destijds aan den lijve ondervonden. Bornauw verliet de club juist omdat het onmogelijk was om in dat klimaat professioneel te werken. Zijn terugkeer na het vertrek van Vandenhaute is dan ook veelzeggend: ze symboliseert de hoop op een nieuw tijdperk van samenwerking en duidelijkheid.

Binnen de club was het gevoel gegroeid dat de lijnen vertroebeld waren. Beslissingen werden genomen zonder overleg, verantwoordelijkheden waren onduidelijk, en communicatie verliep vaak top-down. Vandenhaute’s zelfvertrouwen sloeg om in isolatie: hij luisterde niet meer, hij legde uit. Wat begon als leiderschap met passie, eindigde als leiderschap zonder luistervermogen.

Blind voor de realiteit rond hem

Zijn vertrek brengt daarom niet alleen rust, maar ook ruimte voor herstel. Het nieuwe bestuur lijkt de nadruk te leggen op structuur en samenwerking, in plaats van persoonlijke intuïtie en improvisatie. Iedereen binnen Anderlecht moet opnieuw kunnen doen waar hij goed in is, zonder schaduw van één dominante figuur erboven.

De fout van Wouter Vandenhaute lag dus niet in zijn intenties, maar in zijn aanpak. Hij wilde Anderlecht redden, maar deed dat alleen, overtuigd van zijn eigen gelijk. Dat maakte hem uiteindelijk blind voor de realiteit rond hem. Nu hij definitief afstand neemt, krijgt de club eindelijk de kans om te groeien op basis van gedeelde ideeën, niet van één man’s visie.

Johan Walckiers