"I don't care anymore": Aleksandar Stankovic zegt wat hem en zijn broers altijd achtervolgde

Aleksandar Stankovic, speler van Club Brugge, sprak openlijk over de druk die hij en zijn broers ervaarden door hun bekende familienaam. Zijn getuigenis toont hoe zwaar de verwachtingen wegen op kinderen van grote voetballers.

Het verhaal van broer Stefan

Stankovic vertelde dat zijn broer Stefan al op jonge leeftijd stopte met voetballen. “Dat is een droevig verhaal. Hij is gestopt op zijn zeventiende, toen hij bij Inter speelde”, klinkt het in Het Laatste Nieuws.

De achternaam gaf hem duidelijk te veel druk. Volgens Stankovic kunnen mensen niet wachten om te oordelen over iemands zoon. Er werd enorm veel druk op hem gelegd door de buitenwereld. Volgens Aleksandar was Stefan een talentvolle middenvelder, maar de mentale belasting werd te groot.

De beslissing van Stefan kwam onverwacht. “Op een dag stond hij op en zei hij: ‘Het is genoeg geweest, ik ben het plezier verloren.’” Hij was nochtans een geweldige voetballer. “Beter dan Filip en ik. Een linksvoetige, snelle middenvelder met veel potentieel. Maar het was mentaal te moeilijk.” Het illustreert hoe de druk van buitenaf een carrière kan breken.

Verschillende karakters

Aleksandar benadrukte dat hij zelf beter bestand is tegen kritiek. “Kijk, van mijn broers heb ik het hardste karakter. Ik ben direct en kan de dingen van me afsluiten.” Het verschil in persoonlijkheid verklaart waarom hij wel doorging en Stefan niet.

Ook Aleksandar zelf kreeg te maken met vooroordelen. “Ik zag onlangs een interview van Giuliano Simeone, de zoon van Diego. Hij gaf ook aan wat ik had meegemaakt. Je bent een kind, komt in een ploeg en ze zeggen meteen: ‘Jij bent hier alleen maar omdat je vader Dejan Stankovic is.’ Als kind voelt dat alsof je iets verkeerd doet. Terwijl je gewoon wil voetballen.”

Volgens Aleksandar is dit een probleem dat alle zonen van bekende voetballers treft. “Kijk naar de zoon van Cristiano Ronaldo, die al op jonge leeftijd kritiek kreeg. Dan denk ik: laat hem toch gewoon voetballen!” Uiteindelijk leerde hij ermee omgaan. Hoe ouder hij werd, hoe meer hij het gewoon raakte. “I don’t care anymore. Laat ze maar zeggen”, besluit Stankovic.

Bjorn Vandenabeele