Wie heeft gelijk in het hele Wouter Vrancken-verhaal bij Genk? De trainer of het bestuur? 'Twee meningen, dat druppelt ook door in de kleedkamer'

De takenscheiding tussen bestuur en trainer is in Genk blijkbaar niet meer helemaal duidelijk. Er zijn al veel huwelijken op de klippen gelopen door slechte resultaten, maar het is eerder opmerkelijk dat dat gebeurt omdat het bestuur zich wou moeien in de sportieve keuzes.

Wie betaalt, is de baas. Dat is een universeel feit. Je mag als werknemer nog zulke goeie ideeën hebben, als ze bovenaf er anders over denken, moet je je schikken. Alhoewel, is dat in het voetballandschap net niet iets anders? Je betaalt immers een trainer om de juiste beslissingen te nemen.

Vrancken maakte onderbouwd zijn keuzes

Een man die elke dag op het veld staat met zijn spelers en die alles behoort te weten van wat er speelt in zijn kern en kleedkamer. Wouter Vrancken is wel degelijk zo'n trainer. Hij houdt zich bezig met de details. Hij kan wat stug overkomen, maar via zijn assistenten kwam alles op zijn bureau terecht.

Vrancken wees dit seizoen iets te veel op de vertrekkers, vonden zijn bazen. Als je de prestaties van El Ouahdi, Sadick en Galarza zag begin deze play-offs valt daar wel iets voor te zeggen. Maar dat was vooral op het enthousiasme van die eerste overwinning tegen Union op de eerste speeldag. 

Vrancken vond eerder dit seizoen dat de drie genoemden nog niet klaar waren voor de lange termijn. Voor een vaste basisplaats. Munoz en Arteaga vertrokken, Heynen viel geblesseerd uit. Ineens had Vrancken geen andere keuze meer. Maar als je midden in het seizoen moet beginnen bouwen en de drie spelers waarrond je systeem gebouwd is, weg zijn...

Sterke persoonlijkheden aanvaarden geen inmenging

Met Munoz en Arteaga kon Genk heel hoog op het veld spelen. Heynen was dan weer het brein. De coach zijn frustraties groeiden en de breuk met het bestuur werd groter. Maar is het de taak van een bestuur om hun coach te willen bijsturen? 

Hein Vanhaezebrouck pikte dat ook niet bij Anderlecht, Ronny Deila had hetzelfde bij Club Brugge. Ineens zit je met twee verschillende meningen en dat druppelt ook door tot in de kleedkamer. Jongens die niet spelen worden gesterkt in hun overtuiging dat ze wel op het veld moeten staan.

Genk zal dan ook goed moeten nadenken bij hun keuze van een nieuwe trainer en welke richting ze op willen. Een sterke persoonlijkheid zal het immers nooit aanvaarden dat er aan zijn sportieve keuzes getwijfeld wordt.

Johan Walckiers