Fred Vanderbiest heeft aversie voor alles wat Anderlecht en paars is van thuis meegekregen en toch kon hij ooit naar paars-wit, maar...

KV Mechelen-coach Fred Vanderbiest is een kind van Brussel en groeide op met RWDM in het hart. Alles wat met Anderlecht of de kleur paars te maken had, was uit den boze in het gezin Vanderbiest.

In een interview met Het Nieuwsblad blikt hij terug op die jeugd en de manier waarop dat zijn blik op voetbal én het leven bepaalde. “Mijn vader baatte het supporterscafé Au Bon Coin uit, het mekka voor RWDM-fans”, vertelt Vanderbiest.

“Daar kwam geen paars binnen. Dat was echt heiligschennis. Johan Boskamp kwam daar trouwens vaak, en naar hem ben ik vernoemd. Johan is mijn tweede naam.” De rivaliteit met Anderlecht was dus meer dan sportief, het zat diep geworteld in de familie.

Dat gevoel voor clubliefde leidde zelfs tot een bijna-transfer naar de aartsrivaal – die uiteindelijk werd tegengehouden door zijn vader. “Jean Cornelis van Anderlecht had me gescout. Hij zei letterlijk: ‘Die rosse moet ik hebben.’ Maar toen hij dat tegen mijn vader zei, was het antwoord duidelijk: ‘Als ge dat doet, smijt ik zijn schoenen weg en stopt hij met voetballen.’ Dat was het einde van het gesprek.”

Ook als coach houdt Vanderbiest vast aan zijn afkeer van paars – zij het met een knipoog. “Ik had ooit Michiel Jonckheere bij KVO die met paarse Nikes speelde. We stonden op kop in de stand, maar ik zei: ‘Dat is de laatste keer dat je die aandoet, of je vliegt naar de bank.’” De boodschap kwam aan, want Jonckheere liet de schoenen nadien bewust in de kleedkamer achter.

Wat volgde was pure comedy. “Ik nam die schoenen mee en legde ze in de vuilnisbak op mijn kantoor, voor de grap. Maar onze poetsmannen hebben ze effectief weggesmeten. Nieuwe Nikes, zomaar verdwenen. Michiel zijn gezicht toen hij dat hoorde… onbetaalbaar.”

Hoewel hij het intussen met een korreltje zout neemt, blijft paars voor Vanderbiest een beladen kleur. “Of het nu Anderlecht of Beerschot is, dat zit gewoon ingebakken. Die haat was vroeger ludiek, maar tegelijk bloedserieus. Dat krijg je er niet meer uit.”

Johan Walckiers