De Everest van instortingen: Ajax speelde met charisma van natte krant en zelfvertrouwen van kaartenhuis in stormweer

De grootste implosie van het seizoen kwam niet uit Eindhoven. Nee, wat Ajax de voorbije weken presteerde tart werkelijk elk voetbalverstand. Met nog één speeldag te gaan is de titel zo goed als weg, en de manier waarop? Een les in hoe je met open ogen van de berg valt.

Waar PSV tussen januari en maart weggleed als een versleten klimschoen, zette Ajax zich daarna schrap om de val nog spectaculairder te maken. En met succes: wat volgde was het kroonjuweel van falen, het absolute dieptepunt in technicolor.

Vier matchen geleden: negen punten voorsprong. Vandaag: één punt achter. Ajax had de schaal binnen handbereik. Maar dan begon het: een lamlendige 4-0 in Utrecht, gevolgd door gênant puntenverlies tegen Sparta (1-1) en een regelrechte vernedering tegen NEC (0-3), in eigen huis nog wel. De genadeslag volgde in Groningen: een 2-2 na een tegengoal in minuut 99. Dat is niet verliezen. Dat is jezelf onteigenen.

Rugani als inzet van opstand-in-wording

En ondertussen – zoals zo vaak bij clubs in verval – begon het te rommelen in de kleedkamer. Niet zomaar wat gemor, maar een opstand-in-wording. Meerdere spelers vroegen coach Francesco Farioli vlak voor NEC om Daniele Rugani niet op te stellen. Zijn niveau was volgens hen onhoudbaar. De coach hield het been stijf, zette Rugani erin, en de Italiaan werd op zijn beurt genadeloos gewisseld na een uur. De schade was toen al aangericht.

Wat volgde was een media-explosie. Rugani werd afgebrand door zowat elke analist die ooit een bal raakte: Kieft, Van Basten, Van der Vaart. "De allerslechtste speler van de Eredivisie", klonk het. En als die speler symbool stond voor het Ajax van de voorbije weken, dan is het duidelijk: hier stond een ploeg met het charisma van een natte krant en het zelfvertrouwen van een kaartenhuis in stormweer.

Farioli zelf? Die is intussen kop van Jut in de internationale pers. De Corriere dello Sport noemt hem een “aanfluiting”, in Frankrijk is er sprake van “een onwaarschijnlijk scenario”, en de BBC spreekt simpelweg van een “cadeau aan PSV”. Terecht. Want wie vier keer op rij punten laat liggen in de slotfase van een titelstrijd, moet niet op pech wijzen. Dan heb je de psychologie van winnen niet in de vingers.

Hoofdstuk uit het handboek zelfdestructie

Het contrast met PSV is tegelijk schrijnend en fascinerend. De ploeg die in maart nog instortte als een zuid-Europese brug, vond zichzelf weer uit. Tillman, Lang, Saibari: ze presteerden. De defensie stabiliseerde. En Peter Bosz, eerder nog de profeet met lege handen, stuurde zijn ploeg richting zes overwinningen op rij. De veerkracht van PSV was reëel. Die van Ajax een fata morgana.

En dus is het nu zover. De club die begin mei nog een 99 procent kans op de titel kreeg, staat nu met lege handen. Eén speelronde voor het einde is de voorsprong van negen punten opgeblazen tot nul – en erger: achterstand. Wat begon als een seizoen van wederopstanding, dreigt te eindigen als een hoofdstuk uit een handboek zelfdestructie.

Een onmogelijke ontknoping? Misschien. Maar het is vooral een verhaal over interne verdeeldheid, foute keuzes, een stuurloze defensie en een elftal dat exact op het verkeerde moment zijn ziel verloor. En dus rest er zondag in de Arena nog maar één vraag: krijgen we nog één laatste plotwending? Of eindigt dit verhaal zoals het de voorbije weken geschreven werd: als Ajax' grootste tragedie sinds De Graafschap?

Johan Walckiers