Openhartig interview met Anderlecht-verrassing Marco Kana die Vanhaezebrouck tegenspreekt: "De nieuwe Kompany?"

Na jaren vol blessures en onzekerheid staat Marco Kana er weer. De 23-jarige verdediger is uitgegroeid tot een vaste waarde in de basis bij Anderlecht. In een open gesprek met Voetbalkrant.com vertelt hij over de moeilijke weg terug, de steun van Besnik Hasi en zijn liefde voor paars-wit.

'Le Professeur' was eigenlijk helemaal afgeschreven bij Anderlecht, maar Hasi pikte hem op. Hij had een verdediger nodig die het spel kon verdelen en Kana was nu eenmaal de enige met het juiste profiel. En ineens werd hij niet alleen een basisspeler, maar ook een belangrijk figuur in de kleedkamer.

Marco, je speelt tegenwoordig als centrale verdediger. Hoe voelt dat voor jou?

Dat is een plek die ik in het begin van mijn carrière heel even heb gekend. Ik heb er toen veel geleerd, en ik voel me er nu comfortabel in.

Vorig seizoen was moeilijk, met veel blessures. Hoe heb je dat beleefd?

Ja, het was zwaar. Ik had drie keer dezelfde blessure, en dat begon echt door te wegen. Toen ik terugkeerde, was mijn enige objectief om fit te blijven. Ik probeerde ritme op te bouwen in overleg met de medische staf, die supergoed werk heeft geleverd.

Over die blessures, wat had je precies?

Het zat aan mijn heup. Er waren verschillende factoren. Ik was toen uitgeleend aan Kortrijk, waar ik op het einde van het seizoen geblesseerd raakte. 

Met welke mentaliteit ben je aan het seizoen begonnen?

Zonder enige verwachting. Mijn mentaliteit blijft altijd hetzelfde: alles geven voor de club en dag voor dag het bekijken.

Je voelt ook veel vertrouwen van coach Besnik Hasi.

Absoluut. Hij wist dat ik uit een moeilijke periode kwam en toch gaf hij me de kans om me te tonen. Dat is het enige wat ik van hem kon verwachten.

En wat zijn de objectieven van de ploeg?

Die moeten zoals die van mij zijn: match per match bekijken en alles geven. Elke match is belangrijk, tot in de play-offs.

Hoe groot is het verschil mentaal, nu je door die moeilijke periode heen bent?

Het verschil is groot. Je bouwt vertrouwen in jezelf op. Ik ben ook een gelovige persoon en mijn relatie met God is enorm gegroeid in die periode. Ik ben mentaal én fysiek sterker geworden.

Heb je ooit gedacht dat je nooit meer voor Anderlecht zou spelen?

Eerlijk gezegd dacht ik niet verder dan twee à drie seizoenen. Als je drie keer hervalt, dan wordt het gevaarlijk voor je carrière. Ik keek letterlijk dag per dag, gewoon om opnieuw het gevoel van voetballer te hebben.

Wanneer had je het gevoel dat je basisspeler zou worden?

(lacht) Zeer laat! Dat gevoel had ik pas voor de match tegen Häcken. Tijdens de voorbereiding voelde ik me wel goed, maar ik kwam uit een moeilijke periode, dus ik dacht niet verder vooruit. Voor Häcken kwam de coach naar mij en zei dat ik zou starten. Ik voelde me meteen klaar. Mentaal zat ik er altijd al.

Vorig seizoen speelde je ook bij de RSCA Futures. Was dat een stap terug?

Daar zat ik niet mee in. Als je drie keer dezelfde blessure hebt, dan is dat mentaal heel moeilijk. Eindelijk voelde ik me goed en spelen met de Futures of de A-ploeg maakte me allemaal niet uit. Ik wilde gewoon spelen.

Wanneer zei Hasi dat jij de man zou zijn om met de scheidsrechter te praten? Want dat is toch wel speciaal als je jouw parcours kent.

Dat was een groot signaal van vertrouwen. De staf weet dat ik die natuurlijke leider in mij heb. Ik wil gewoon winnen. Of dat nu is als speler of als man die met de arbiter moet praten, dat maakt me niet uit.

Hein Vanhaezebrouck zei vorige week nog dat je te snel als 'nieuwe Kompany' werd uitgeroepen en dat je het zelf nog ging geloven ook. Wat vind je daarvan?

Ik ben nooit gaan geloven dat ik de nieuwe Kompany was. Dat hebben de kranten verzonnen. Ik wil Marco Kana zijn. Vinny heeft zijn geweldige carrière, en ik ben de mijne aan het bouwen. Het is charmerend, maar ik heb geen tijd om eraan te denken.

Je hebt naast Kompany gedebuteerd. Hoe was dat?

Ik heb superveel geleerd van Vincent. Maar Vincent is Vincent. De speler, de persoonlijkheid. Ik denk niet dat we er ooit twee zoals hem zullen zien, zeker in België niet.

Je contract loopt tot het einde van het seizoen. Hoe zie je je toekomst?

De focus lag zo hard, ook bij de club, op fit geraken. Daarna zullen we wel zien wat er gebeurt. De club is een supergrote hulp geweest in dat proces.

Blijf je zeker bij Anderlecht deze mercato?

Daar ben ik zelfs niet mee bezig. Ik wist niet eens tot wanneer de transferperiode liep.

Droom je ervan om ooit samen met je broers, Joël en Cresus, te spelen?

Dat zou geweldig zijn. Ze hebben talent, maar je hebt meer dan talent nodig. Ik laat hen rustig hun tijd nemen en kijk als fan naar hun ontwikkeling.

Wat betekent het embleem van Anderlecht voor jou?

Dat is iets mythisch. Ik speel hier sinds ik zes jaar ben. Ik stond als kind in de tribune, ik ben ballenjongen geweest. Deze club is mijn thuis. Spelen voor Anderlecht blijft magisch.

In de kleedkamer leeft ook het drama rond Moussa’s broertje. Hoe beleeft de groep dat?

Dat is moeilijk in woorden te vatten. Moussa brengt altijd zoveel energie in de club, altijd lachen. Je kleine broer zo verliezen, dat is verschrikkelijk. Iedereen heeft hem meteen een bericht gestuurd. We wachten tot hij terug is om hem een dikke knuffel te geven. En we gaan voor hem winnen van AEK. Dat heeft hij ons zelf gestuurd: “Go and get it, guys.”

Johan Walckiers