Antwerp pas 13de, maar... is dat zo onverwacht? The Great Old kraakt onder zijn eigen ambities

Antwerp bengelt op een ontluisterende dertiende plaats in de Jupiler Pro League, met amper 11 punten uit 10 wedstrijden. Dat cijfer is niet gewoon beneden de verwachtingen, het is een mokerslag voor een club die zichzelf tot de vaste top zes rekent.

De realiteit is dat de Bosuil de prijs betaalt voor een zomer waarin het financieel gezond blijven belangrijker was dan sportieve zekerheid. De cijfers spreken boekdelen: 42,7 miljoen euro aan vertrekkers tegenover amper 3,45 miljoen aan inkomende versterkingen.

Zwaar kwaliteitsverlies

Zes à zeven vaste basisspelers verdwenen, Toby Alderweireld hing zijn schoenen aan de haak, en Stef Wils kreeg een puzzel die zelfs een ervaren coach hoofdpijn bezorgt. Je hoeft geen economisch genie te zijn om te beseffen dat zulke netto-uittocht zich vertaalt in kwaliteitsverlies.

De kern die overbleef is jong, gemiddeld 24 jaar, maar dat cijfer verbergt de realiteit. Want de echte leiders — Janssen, Praet, Hairemans — tillen die leeftijd omhoog, en twee van hen liggen in de lappenmand. Dat maakt van Antwerp momenteel geen ploeg, maar een lappendeken van beloftevolle jongens en oudere spelers die in een dip zitten.

Het scorend vermogen is het meest prangende probleem. Tien doelpunten in tien wedstrijden, dat is te weinig voor een club met Europese ambities. De drie ‘topschutters’ — Janssen, Adekami en de inmiddels vertrokken Doumbia — hebben elk twee goals. Dat cijfer zegt alles over de huidige slagkracht van de Great Old.

Janssen, ooit de dodelijke afwerker, is nu een man die diep inzakt om het middenveld te helpen. De drang om te scoren lijkt hij onderweg kwijtgeraakt. Dat zou geen ramp zijn, mocht er iemand klaarstaan om het over te nemen. Maar die iemand is er niet. En zonder geld voor een nieuwe spits, blijft Antwerp steken in een vicieuze cirkel van steriel balbezit en weinig rendement.

Een nieuwe spits is meer dan nodig

Stef Wils probeert er wel iets van te maken. Hij past aan, schuift, probeert te stimuleren. Maar hoe bouw je aan een herkenbare ploeg wanneer de fundamenten weg zijn? Zijn werk wordt ondermijnd door blessures, een uitgeholde kern en een bestuur dat wel droomt van de top zes, maar daar geen middelen kan tegenover zetten.

Op de Bosuil is men geneigd snel naar de trainer te wijzen wanneer de resultaten uitblijven. Maar de vraag is gerechtvaardigd: wie zou het beter doen met deze spelersgroep? Zelfs de meest ervaren coach heeft zuurstof nodig, en die lijkt er in Deurne-Noord even niet te zijn.

Als er in januari geen gerichte versterking komt - vooral in de aanval - dreigt Antwerp in de middenmoot te blijven hangen. De cijfers liegen niet: dit is geen ploeg die kan meestrijden met Gent, Anderlecht of Club Brugge. Ambitie is mooi, maar ze moet gefinancierd worden. En dat lijkt op de Bosuil voorlopig een groter probleem dan het aantal punten in het klassement.

Johan Walckiers