De eeuwige paradox bij de Rode Duivels: 67 minuten gespeeld dit seizoen, maar... mogelijk levensbelangrijk

Michy Batshuayi is opnieuw het onderwerp van discussie bij de Rode Duivels. Terwijl Lucas Stassin bij Saint-Étienne aan vier goals en drie assists zit en Roméo Vermant bij Club Brugge week na week indruk maakt, kiest de bondscoach toch voor ervaring. En die ervaring heet Batshuayi.

Een spits die al 27 keer scoorde in 55 interlands, maar in Frankfurt amper aan bod komt. Slechts 47 minuten in de Bundesliga en 6 in de Champions League. Cijfers die weinig recht doen aan zijn reputatie.

Elke coach heeft hetzelfde probleem met Batshuayi

Toch blijft Batshuayi een uniek profiel in de kern van de Duivels. Een pure afwerker, iemand die in de zestien leeft en sterft. Geef hem één kans, en de bal hangt. Dat instinct, dat aangeboren gevoel voor positie en timing, maakt hem anders dan de rest. Maar net dat instinct maakt hem ook moeilijk te sturen. En dat is het eeuwige dilemma van elke coach die met hem werkt.

In Duitsland zien ze hetzelfde verhaal als bij Chelsea, Marseille of Fenerbahçe. Batshuayi is geen modelspits in de moderne zin van het woord. Hij jaagt niet meedogenloos, hij knijpt niet in de juiste zones, en hij laat zich moeilijk in een collectieve pressing dwingen. Voor trainers die op tactische discipline hameren, is dat een doorn in het oog.

Streep voor op Vermant en Stassin

Maar scorend vermogen is iets wat je niet kan aanleren. Het is een gave. En daarin heeft Michy nog altijd een streep voor op zijn jonge concurrenten. Vermant is een slimme voetballer, iemand van de ruimtes. Stassin dan weer is een spits die qua profiel dichter bij Batshuayi aanleunt, maar nog wat kracht, ervaring en sluwheid mist. Hun tijd komt nog, maar hun honger alleen volstaat niet om nu al de hiërarchie om te gooien.

De bondscoach ziet in Batshuayi een zekere garantie. Niet op pressing of samenspel, maar op efficiëntie. In afwezigheid van Lukaku blijft hij de enige echte nummer negen met een verleden bij de Duivels. Hij kent de groep, de patronen, de verwachtingen. En in wedstrijden waar de druk torenhoog is, kan dat verschil maken. Plus - ook niet onbelangrijk - hij is een sfeermaker in de kleedkamer.

Redder in nood des Vaderland

Het is ook een kwestie van vertrouwen. Michy heeft zelden veel speeltijd nodig om te scoren. Eén moment, één bal, en hij doet wat hij altijd heeft gedaan: afwerken. Dat was zo tegen Canada op het WK, dat was zo in talloze interlands ervoor. De bondscoach weet dat hij op die flair kan rekenen, zelfs al mist hij ritme.

De kans dat Batshuayi tegen Noord-Macedonië minuten maakt is reëel. Openda zit in een dip, De Ketelaere vecht tegen de klok om fit te raken. In die omstandigheden weegt ervaring plots zwaarder dan vorm. En dan komt de Brusselaar, hoe grillig ook, opnieuw in beeld als redder in nood.

De paradox van Batshuayi is dat hij tegelijk te ongedisciplineerd is voor de moderne topclub en te doeltreffend om te negeren bij de nationale ploeg. Coaches blijven op hem botsen, maar ze kunnen hem ook niet missen. Hij is het type spits dat je frustreert in minuut 89, en je laat juichen in minuut 90. En zolang dat laatste blijft gebeuren, blijft Michy Batshuayi deel van het verhaal.

Johan Walckiers