Vadis Odjidja moet zich niet aan applaus verwachten bij Club Brugge: "Hij noemde me een klootzak"

Club Brugge trapt woensdag het bekeravontuur af en ontvangt in eigen huis Eendracht Aalst Lede, de amateurclub van Vadis Odjidja. Voor de Oost-Vlaamse spelers wordt het een onvergetelijke ervaring, maar voor Odjidja zelf is het vooral een bijzondere comeback.

De 36-jarige middenvelder kondigde na zijn vertrek bij Hajduk Split zijn pensioen aan. Dat was echter niet voor eeuwig: hij is inmiddels terug als voetballer bij Eendracht Aalst Lede en keert zo terug naar het Jan Breydelstadion, waar hij jarenlang uitkwam voor Club Brugge.

Het is niet de eerste keer dat Vadis terugkeert naar Brugge. In het verleden gebeurde dat ook met KAA Gent, en telkens kreeg hij een fluitconcert over zich heen. “Mensen betalen een ticket en mogen doen wat ze willen”, vertelt hij in Het Nieuwsblad.

Odjidja beseft dat hij misschien niet meteen een graag geziene gast is in Brugge. “Op de Gouden Schoen vroeg iemand mij nog: ‘AA Gent of Club Brugge?’ Ik zei: ‘Ik ben geboren in Gent, dus uiteraard Gent.’ Daarop noemde hij me een klootzak. Maar moest ik dan verloochenen waar ik vandaan kom? Ieder zijn liefde voor zijn club.”

Dag en nacht verschil bij Club Brugge toen en nu

De middenvelder speelde vijf jaar voor Club Brugge, in een turbulente periode zonder grote successen. “Het Club van mijn tijd is dag en nacht verschil met vandaag", vertelt hij. “Ik heb zes trainers gehad in vijf jaar, het bestuur zag veranderen. De stabiliteit kwam er pas toen ik bijna vertrok, met Michel Preud’homme. Ik zei ooit dat ik over die periode een boek kon schrijven, maar ik heb nooit gezegd of dat een roman, thriller of horrorverhaal zou zijn", lacht hij.

Voor de beker staat nu een clash tussen twee uitersten van het Belgische voetbal op het programma. “Eendracht Aalst Lede tegen Club Brugge, dat is een beetje zoals Club tegen Bayern München”, geeft Odjidja aan. “Bayern wil de Champions League winnen, Club de beker. Wij zijn al blij dat we zover geraakt zijn", besluit hij, nog steeds hoopvol op een stunt.

Johan Walckiers