Met hetzelfde resultaat? De verontrustende gelijkenissen tussen de start van Olivier Renard bij Anderlecht en Standard

De komende transferperiode wordt een belangrijk moment voor Olivier Renard, die zijn eerste zomer als sportief directeur van Anderlecht ingaat. Kan hij dan bevestigen wat we al sinds januari zagen? Of zelfs wat hij in het verleden al toonde bij Mechelen, Standard en Montreal?

Een van zijn meest spraakmakende beslissingen tot nu toe kwam er nog vóór die mercato: het afscheid van David Hubert, amper enkele dagen voor de start van de Champions’ Play-offs. De timing verraste velen, maar de beslissing op zich was dat minder.

Hubert was niet Renards man: toen hij aan zijn job begon, lag de keuze voor de nieuwe hoofdcoach al twee weken vast. En zo begint het spel opnieuw: bij elke nieuwe pion op het bord volgt er automatisch verschuiving bij de rest. Het is een vicieuze cirkel van instabiliteit.

Gedurfde keuzes, van Mechelen tot Luik

Renard is intussen wel wat gewoon. Bij KV Mechelen maakte hij indruk met stevige ingrepen: nauwelijks gestopt als doelman zette hij toenmalig coach Harm Van Veldhoven aan de deur, om Franky Vercauteren binnen te halen als tijdelijke oplossing. Een keuze die op korte termijn moest renderen. Dat doet denken aan de terugkeer van Besnik Hasi bij Anderlecht — ook al is die gelijkenis louter toevallig.

Toch is de connectie met Hasi geen detail: de Albanese coach kent Renard goed en zou onder een andere sportief directeur wellicht niet opnieuw zijn opgestaan in het Lotto Park. Ook bij Standard trok Renard verrassende conclusies en besliste hij snel.

Toen hij daar begon, kwam hij terecht in een complexe situatie met voorzitter-supporter Bruno Venanzi. Een Luikse variant van Marc Coucke? Misschien, al was Venanzi nog minder onomstreden. Maar net als Coucke worstelde hij met het herstellen van vergane glorie en het opruimen van de rommel uit het verleden.

Koude beslissingen, warme pistes

Ook bij Standard moest Renard meteen moeilijke knopen doorhakken. Hij liet Yannick Ferrera, die net vóór zijn komst was aangesteld, alsnog vertrekken. Het seizoen was chaotisch, Standard eindigde in Play-off 2, maar haalde wel de bekerfinale tegen Club Brugge. Ferrera mocht die nog coachen, in tegenstelling tot Hubert bij Anderlecht.

Toch was Ferrera evenmin veilig: ondanks winst in de beker (2-1 tegen Brugge, met een laat doelpunt van Ivan Santini), werd hij in het volgende seizoen ontslagen na een 2-2-gelijkspel tegen... alweer Club Brugge. Geen nederlaag, maar Renard wachtte niet. Het lijkt een patroon.

Zijn vervanger kwam uit vertrouwde hoek: Aleksandar Jankovic, toen coach van KV Mechelen. Renard kende hem niet persoonlijk, maar was overtuigd door zijn voetbalvisie. Hij haalde hem binnen bij Standard, overtuigd van hun gedeelde ideeën. En opnieuw duikt zijn naam op.

Servische lijnen en oude bekenden

Vandaag is Jankovic opnieuw beschikbaar. Wordt hij een optie mocht Hasi vertrekken? Dat is voorlopig speculatie, maar de Servische connectie blijft opvallend. Ook al is Dejan Veljkovic door het Footbelgate-schandaal in de schaduw verdwenen, Renards interesse in Servische profielen blijft bestaan.

Een van zijn eerste zomeraanwinsten is Mihajlo Cvetkovic, geboren in Niš — toevallig ook de geboorteplaats van Veljkovic. Anderlecht toont bovendien interesse in Aleksandar Stankovic, zoon van Dejan Stankovic. Bij Mechelen haalde Renard eerder al Milos Kosanovic (zijn allereerste transfer ooit, later ook meegenomen naar Standard) en Ivan Obradovic, aanbevolen door Milan Jovanovic.

Ziet Jan-Carlo Simic, aangetrokken onder Fredberg, straks landgenoten arriveren? Of het nu om Serviërs gaat of niet, het patroon is duidelijk: Renard zoekt jonge buitenlandse talenten met een hoge doorverkoopwaarde. Net zoals bij Standard, Mechelen en Montreal.

De samenwerking met Wouter Vandenhaute zal mee bepalen hoe ver hij daar bij Anderlecht in raakt. Hopelijk verloopt die vlotter dan zijn moeizame verstandhouding met Daniel Van Buyten destijds bij Standard.

Scott Crabbé